Het pad van relatie(s) deel 3

Als een relatie liefde kent, luidt de vraag altijd: ‘Wat gaan we doen?’ en niet ‘Wat ga ik doen?’ Je wilt allebei wat het beste is voor de relatie, wat de liefdesband in standhoudt. Elke vaste relatie kent de uitdaging en de belofte van dat zoeken naar die gemeenschappelijke werkelijkheid. Al doende stijgen beiden boven hun bekrompen eigenbelang uit en leren ze zich in dienst te stellen van het hogere doel van hun samenzijn.

Een relatie vereist onontkoombaar dat je emotioneel sterker en wijzer wordt. Aangezien de volmaakte partner niet bestaat, sta je voor de uitdaging de onvolmaakte partner die je voor de neus hebt te erkennen en accepteren. Hoe goed je relatie ook is, het moment komt dat je partner en jij vergeten elkaar te erkennen. Je bent geveld door de stress en projecteert je ellende op elkaar. Je valt aan en verdedigt, probeert elkaar de schuld in de schoenen te schuiven en maakt er ronduit een puinhoop van. Als jij en je partner elkaar je misstappen kunnen vergeven en weer vertrouwen in elkaar kunnen krijgen, kun je daarmee je liefde en je vermogen tot intimiteit verdiepen. Dat is het uitdagende van de relatie. Vergeving is in elke relatie de sleutel tot succes. Sterker nog: als jij en de ander bereid zijn vergeving te betrachten, kun je met succes samenleven, zelfs wanneer je niet veel met elkaar gemeen hebt.

Aan de andere kant: als jullie beiden niet bereid zijn vergeving te betrachten, kun je alles proberen maar lukt niets. Niets: godsdienst niet, psychotherapie niet, relatieworkshops niet. Door vergeving te betrachten worden onvolmaakte mensen heel en kapotte relaties geheeld en versterkt. Je leert waar het bij ware liefde en echt essentiële zaken om draait.

De angsten die in jou en je partner opkomen, stammen niet alleen uit jullie onderlinge interacties. Ze zijn geworteld in de onbewuste kwetsuren uit je kinderjaren. Het dwangmatige gedrag van jou en je partner werd al op zeer jonge leeftijd aangeleerd als reactie op de voorwaardelijke liefde van je ouders. Wanneer je vrede sluit met je ouders en hen als gelijken aanvaardt, hoef je niet meer te veranderen om aan hun verwachtingen te voldoen. Dan houdt je ermee op de lessen uit je kindertijd te creëren in je intieme relaties. Als man houd je op je moeder te zoeken in je vrouw, in een poging haar echtgenoot te worden. Als vrouw houd je op je vader te zoeken in je man, in een poging zijn echtgenote te worden.

De vader en moeder de schepping vragen slechts om wat bijdraagt aan jouw ontwaken. Hun liefde voor jou is zowel mild als vurig. Eén soort liefde is niet genoeg. Je hebt zowel de liefde van de vader als die van de moeder nodig.

De liefde van de vader leert je wat moed is. De liefde van de moeder leert je wat mildheid is. Met die moed kun je door je angsten heen komen. Met die mildheid open je je hart. Problemen met de vader komen tot uiting in het onvermogen te weten wat je creatieve levensopdracht is en die te vervullen. Problemen met de moeder nemen de vorm aan van het onvermogen liefdevolle, intieme relaties aan te gaan.

Wanneer je aan de ene kant van de weegschaal te weinig geleerd hebt, is er meestal sprake van overcompensatie aan de andere kant. Je kunt het evenwicht alleen maar herstellen door de les te leren die je meest problematische ouder voor je met zich meebrengt.

Pas wanner al je relaties gekenmerkt worden door oprechtheid en helderheid, kan je zielsverwant zich manifesteren. Je vindt je zielsverwant niet door een ander mens in de steek te laten. Al je relaties moeten in orde zijn.

Wanneer je leven verankerd is in de waarheid van jouw beleving, kun je die waarheid met anderen delen. Maar wanneer je de waarheid, of liefde, of verlossing buiten jezelf zoekt, zul je keer op keer teleurgesteld worden. Je krijgt de beminde alleen door jezelf te eerbiedigen. Wie zich in allerlei bochten wringt om liefde te krijgen, duwt de beminde van zich af. Wie is die beminde tenslotte? Hij/zij is slechts een spiegel voor jouw eigen toewijding aan de waarheid.

Wanneer je de beminde eenmaal in de vorm ontmoet hebt, kan je leven niet doorgaan zoals het ging. Alles wat je afzonderlijk dierbaar is, moet je loslaten. Alleen wat gezamenlijk dierbaar is, in wederzijds respect en aanvaarding, kun je meenemen. Het geïsoleerde IK moet sterven. Het IK als partner, als levensgezel moet geboren worden.