Co-afhankelijkheid ons ego en het innerlijke kind.
Het innerlijke kind en de innerlijke volwassene wonen in ieder van ons, twee stemmen die samen een harmonie kunnen vinden of een conflict kunnen veroorzaken. Ons innerlijke kind is kwetsbaar, gevoelig, en verlangt naar liefde en aandacht. Het heeft behoefte aan veiligheid en vreugde, maar het draagt ook de littekens van eenzaamheid en machteloosheid uit het verleden.
Wanneer onze innerlijke volwassene ervoor kiest om het verdriet en plezier van het leven niet te omarmen, ontstaat er een paradox. Het innerlijke kind, dat alles doet om zichzelf te beschermen tegen pijn, creëert juist meer angst, stress en ongemak. Het probeert de leegte te vullen met afleiding of goedkeuring van buitenaf, maar vindt nooit echt voldoening. Deze dynamiek veroorzaakt gevoelens van schuld en schaamte: schuld omdat we geloven dat we niet goed genoeg zijn, en schaamte omdat we denken dat er iets fundamenteel mis is met ons als mens.
Een van de grootste uitdagingen in dit innerlijke conflict is co-afhankelijkheid. Wanneer we handelen vanuit ons ego, geven we anderen de macht om te bepalen wie we zijn en wat we waard zijn. We proberen de percepties van anderen te sturen met gedrag dat ons tijdelijk een gevoel van controle geeft: woede, schuld, zorgen, volgzaamheid, of ontkenning. Maar al deze pogingen versterken slechts het gevoel van leegte, omdat ze gebaseerd zijn op de leugen dat onze waarde buiten onszelf ligt.
Als kind leren we vaak dat we verantwoordelijk zijn voor de gevoelens van anderen – en dat anderen verantwoordelijk zijn voor de onze. Ons innerlijke kind neemt dit geloof met zich mee, machteloos en in de war, en projecteert deze overtuiging op de buitenwereld. Het denkt: “Als anderen veranderen, of mij anders behandelen, zal mijn pijn verdwijnen.” Maar de waarheid is dat de pijn pas verdwijnt wanneer onze innerlijke volwassene de leiding neemt.
De innerlijke volwassene heeft de kracht om de verantwoordelijkheid terug te nemen en zichzelf opnieuw te definiëren. Het kan de leegte niet vullen met externe oplossingen, maar het kan wel leren van het innerlijke kind. Door te luisteren naar de stem van het kind – zonder oordeel – en het de liefde en aandacht te geven die het zoekt, ontstaat er een innerlijke harmonie. In plaats van het kind te dwingen de pijn alleen te dragen, kan de volwassene kiezen voor heling en groei.
Wanneer we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen gevoelens, ontstaat er een bevrijding. We stoppen met proberen anderen te sturen en richten onze energie op wat ons echt vervulling geeft. In deze keuze vinden we een diepere verbinding met onszelf en met het leven. Het is in deze samenwerking tussen ons innerlijke kind en onze innerlijke volwassene dat we de vrede vinden waar we altijd naar hebben verlangd.
