Het gevoel van verlatenheid is een van de diepst voelbare pijnen die we als mens kunnen ervaren. Als kinderen verlangen we naar geborgenheid, liefde en veiligheid. Wanneer ouders of andere volwassenen ons echter afwijzen, beschamen, in de steek laten of mishandelen, ontstaat een wond die zo ondraaglijk is dat ons innerlijke volwassene zich loskoppelt van ons innerlijke kind. Deze splitsing is een beschermingsmechanisme, bedoeld om ons te behoeden voor het volledig ondergaan van deze immense pijn.

Voor het innerlijke kind voelt deze afsplitsing echter als ultieme eenzaamheid. Het voelt zich niet alleen verlaten door de buitenwereld, maar ook door diegene die het zou moeten beschermen binnenin zichzelf: de innerlijke volwassene. Zonder deze interne steun is het kind weerloos tegen de pijn die anderen veroorzaken.

Naarmate we volwassen worden, blijft deze dynamiek ons beïnvloeden. Het innerlijke kind, dat ooit werd verlaten, leert zijn pijn te projecteren op de buitenwereld. Het ervaart anderen als overheersend, kritisch of afwijzend, ook al is dat niet per se de werkelijkheid. De woede die het kind voelt jegens de innerlijke volwassene – die het niet beschermde – wordt op anderen gericht. Dit leidt tot conflicten, misverstanden en het gevoel steeds opnieuw afgewezen te worden.

Het innerlijke kind ontwikkelt daarnaast een diepgewortelde angst om fouten te maken. Het gelooft dat elke misstap leidt tot afwijzing. Hierdoor ontstaat een drang naar perfectie, een zoektocht naar de “juiste” manier om te zijn. Dit perfectionisme en de bijbehorende angst zijn symptomen van de innerlijke kloof tussen het kind en de volwassene. Het kind probeert zichzelf te beschermen tegen nieuwe pijn, maar raakt gevangen in een onmogelijke strijd.

De leegte en eenzaamheid die het verlaten innerlijke kind voelt, drijven het vaak naar verslavingen. Om de pijn te verdoven en de leegte te vullen, zoekt het heil in gedrag en middelen die tijdelijk verlichting bieden: van tv-kijken en werken tot piekeren, macht, geld, seks of zelfs ellende en depressie. Al deze vluchtwegen zijn pogingen om de pijn van het alleen zijn te ontvluchten – zowel de innerlijke eenzaamheid als de verlatenheid die het van de buitenwereld ervaart.

Deze dynamiek laat zien hoe de pijn van onze jeugd ons hele leven kan doorklinken. Maar het biedt ook een kans op herstel. Door ons bewust te worden van deze innerlijke gespletenheid, kunnen we een brug slaan tussen ons innerlijke kind en onze innerlijke volwassene. Door ons innerlijke kind te erkennen, te omarmen en de steun te bieden die het ooit miste, kunnen we de leegte vullen met liefde en zelfacceptatie in plaats van met vluchtgedrag.

Het vraagt moed en geduld om dit proces aan te gaan, maar het is de weg naar heling. Alleen door de verbinding met ons innerlijke kind te herstellen, kunnen we de wonden uit het verleden helen en onszelf bevrijden van de ketens van projectie en perfectionisme. Het is een reis terug naar onszelf, naar een plek van heelheid en vrede.