Learning by hurt or heart


Een van mijn programma’s dat ik online aanbied is van minwaarde naar eigenwaarde. Toen ik moest bedenken wat mijn ideale klant is, kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat deze wel erg veel op mij moet lijken en dus net als ik met een zeker gevoel van minwaarde op deze wereld terecht gekomen is.

De verhalen van mijn moeder die ik me nog herinner kwamen er zo ongeveer op neer dat ik de lelijkste baby geweest moest zijn, tel maar uit vijf en een halve kilo schoon aan de haak en geen haar op mijn hoofd behalve dan wat rode dons en lijkbleek. Ik ben ongeveer met de schooltas op de rug geboren want echt baby schijn ik niet geweest te zijn. Tot overmaat van ramp was ik overal erg langzaam in, zo liep ik pas vrij laat en praten schoot bij mij ook niet op en over zindelijk worden nog maar te zwijgen, pfff! Ze moeten een engelengeduld met mij gehad hebben om mij fietsen bij te brengen want ik kon maar geen afscheid nemen van mijn zijwielen of ik stepte gewoon veel liever. En of dat allemaal niet genoeg was, liep ik ook nog vaak in zeven sloten tegelijk, ik zat van kop tot teen onder de pleisters want er viel altijd wel iets kapot te vallen.

Zo heb ik in mijn kinderjaren bijna al mijn botten gebroken vanwege mijn gestuntel en capriolen die ik uithaalde. Ik was té onstuimig, deed voordat ik nadacht en een ongeluk kon niet uitblijven. Je zou denken dat ik toen mijn lesje wel geleerd had maar dat bleek maar van korte duur. Want ik leer langzaam en ik vergeet snel en dat is geen goede combinatie om vooruit te komen. Ik heb een hoop jaren van mijn leven in ziekenhuizen doorgebracht met allerlei kwalen en wonder boven wonder liep het altijd met een sisser af. Ik moet wel geboren zijn voor het geluk, dacht ik. Steeds weer kroop ik door het oog van de naald als een kat met zeven levens.

Met mijn ziek zijn kreeg ik de aandacht die ik normaal niet had van mijn ouders. En wellicht heb ik niet geleerd hoe je op een positieve manier aandacht kan vragen en krijgen, dit was hoe ik het deed en het leverde me iets op. Niet dat ik dit bewust deed daarvoor was ik nog te jong maar onbewust had ik behoefte aan aandacht en toen dat niet meer lukte met ziektes en kwalen ben ik het gaan proberen met humor. Ik presteerde het te pas en te onpas om met humor aandacht te krijgen en ook dat lukte in eerste instantie heel aardig. Ik ben daar alleen in gaan doordraven en dan ben je al snel niet meer lollig.

Wat nu, schijn ik gedacht te hebben hoe kom ik nu aan mijn aandacht? Nou dan moet ik maar rijk worden dan krijg ik ook aandacht was mijn volgende doel en ook dat lukte al zij het dan van korte duur en de aandacht was snel weg toen het geld ook weg was. Dat was een absoluut keerpunt voor me want voor het eerst in mijn leven kon ik ervaren dat ik mezelf de aandacht moest geven die ik van anderen verwachtte.

Op die manier geef ik mezelf waarde in plaats van minwaarde. Het moest blijkbaar in mijn leven zo diep en vooral zo ver komen voordat dit besef er kwam maar ik zei al dat ik een langzame leerling was maar dit vergeet ik niet meer snel. Das dan wel mooi meegenomen. Hoe doe jij dat, learning by hurt or heart?