Logica van het gevoel


Als mens leren we van binnen naar buiten door zelf onze omgeving te veranderen. Door te leren ontlasten we ons van de emotionele druk van verandering want verandering zonder leren leidt tot extra belasting en tot stress.

Iedereen heeft het maar over dat alles verandert en moet veranderen maar benutten we als mens het vermogen tot leven wel voldoende? Er wordt goed bespaard op het zelfbeeld van mensen en hun plaats in de wereld en op de theorie van kennis en leren.

Maar dat wat bespaard wordt, wordt tienduizend keer zoveel uitgegeven aan ziek zijn en menselijk leed als gevolg van het ziek zijn. Aanpassing verloopt namelijk van buiten naar binnen, ons gevoel moet de extra inspanning dragen, het gevoel wordt belast en die extra druk ervaren we als emotie en als stress.

Het is ons zelfbeeld dat in de knel komt en zich presenteert aan het bewustzijn in termen van gevoel dat overgaat in emotionele vragen waarvan er maar drie categorieën zijn: angst, boosheid en verdriet.

De onbewust en verborgen logische bedoeling van de zelfsturing van het leren is dan ook om de negatieve emoties van angst, boosheid en verdriet om te zetten in positieve emoties van in elk van drie lagen van de culturele stabiliteit. De angst wordt omgezet in liefde en geborgenheid. De boosheid maakt plaats voor erkenning van vaardigheden en van bekwaamheid, hetgeen we ervaren als een kenmerk van sociale vaardigheid. Terwijl verdriet plaats maakt voor schoonheid.

Een mens wordt huilend geboren en sterft met een snik. Het grootste deel van de onbewuste logica van het gevoel is verborgen gebleven. Tussen deze twee momenten speelt het leven zich af, een aanhoudende logische strijd om te leven en een afwijzing van de dood. Het bijzondere van een mens en zijn strijd om te leven, vergeleken met planten en dieren, is dat een mens het meest gevoelige wezen is, voor zover bekend.

Daarom is de logica van het gevoel bij een mens ook het verst ontwikkeld. De drang om de logica verder te ontwikkelen is dan ook emotioneel van aard. Daar begrijpt de maatschappij niets van, zo te zien, en dat is ook begrijpelijk, want de maatschappij heeft geen gevoel.

De westerse wereld kreunt onder het gewicht van de kennis, de maatschappij kan de last van de kennis niet meer dragen, zegt ze. Maar dat is een conclusie, vergelijkbaar met de stelling dat men de mensen niet meer kan voeden, alleen gaat het hier om een mentale voeding.

Het materialisme overheerst, ofschoon onze hele maatschappij draait op kennis, de ontwikkeling van de techniek, van de organisatie en van de informatica gaan sneller dan het cultureel besef, want we zijn al lang aan een mentalisme toe. Het materialisme stamt uit de achttiende eeuw en we leven nu in de eenentwintigste eeuw. Er komt een revanche van de menselijke geest, maar die begint negatief, de mensen worden ziek, ze raken gedestabiliseerd en dat is dan weer maatschappelijk te merken.

We zouden iedere morgen drie pillen moeten slikken, dat zou het goedkoopste zijn. De eerste pil zou dan zijn om de angst te bezweren, zodat we rustig, maar half suf naar ons werk kunnen gaan. De tweede pil is bedoeld om de boosheid te bestrijden, het is een pil tegen stress en de hoge bloeddruk want dat zijn de verkapte vormen van boosheid in onze maatschappij. De derde pil is dan om het verdriet te bestrijden, dat is een antidepressivum, zodat mensen de droefheid niet meer voelen die gepaard gaat met de systematische zelfontkenning in hun bestaan.

Bij iedere pil die we slikken wordt er stilzwijgend een boodschap toegevoegd, dat er iets aan de hand zou zijn met onze geest. Maar is dat wel zo? Er kan ook iets aan de hand zijn met de cultuur, want de cultuur stabiliseert onze emoties als het goed is. Als de cultuur ons gevoel en onze emoties niet stabiliseert, dan vallen we terug op angst, boosheid en verdriet.

Coaching kan je helpen jezelf beter te begrijpen en je laten zien dat het goed is dat je niet bent wat die ander is, namelijk jij!