Ik werd afgelopen week geraakt door een onderwerp bij De Wereld Draait Door waarbij het over het boek Rinkeldekink van Martine Bijl ging over het feit dat ze een herseninfarct heeft meegemaakt en wat dat met haar gedaan heeft, ook zaten er mensen in de studio die met een niet aangeboren hersenletsel hebben moeten leren omgaan. Hun verhalen deden bij mij een lichtje branden, er kwamen mij behoorlijk wat dingen bekend voor. Zo snapte ik mijn gevoeligheid voor harde plotselinge geluiden en het effect van een bepaald licht op mij. Daarnaast snapte ik dat er in mijn hoofd een ET zit die dingen voorziet voordat ze er zijn maar ik kan niet voorkomen dat ze plaatsvinden.
Door deze verhalen kon ik mezelf toestaan dat ik ook dingen heb die ik probeer te maskeren om niet gek, dom of wat dan ook te lijken. Hoe ouder ik word hoe beter ik kan zien hoe ik zelf in elkaar steek en vooral hoe dat ik de dingen op mijn eigen wijze doe. Ik vroeg me af waar dat vandaan komt want ik ben in mijn jeugd niet opstandig geweest en eerder verlegen van aard dan dat ik haantje de voorste was. Maar anders tja dat was ik zeker, ik deed de dingen altijd op mijn manier en zo heb ik nogal wat mensen tot wanhoop gedreven, met name leraren dan want die wisten totaal niet wat ze aan me hadden, “issie nou zou dom of speelt hij dommerdje” vroegen ze zich af?
Ik kan me herinneren dat ik vroeger op controle moest in het ziekenhuis of bij de huisarts en daar werd altijd gevraagd hoe ik het op school deed. Mijn ouders zeiden dan altijd: “hij is niet de beste maar ook niet de slechtste van zijn klas”. De artsen zeiden dan altijd: “het is een wonder dat ie niet in een rolstoel zit en dat hij zelfs op een normale school meekan”. Ik heb als kind een niet aangeboren hersenletsel opgelopen omdat ik als gevolg van een auto-ongeluk een hersenbloeding kreeg. Onbewust heb ik in mijn leven hier vaker misbruik van gemaakt. Ik had als het ware een vrijbrief om niet de beste van de klas te hoeven zijn want er werd niet veel van me verwacht, alles was meegenomen en het zorgde ervoor dat ik waarschijnlijk niet uitgedaagd werd om tot het gaatje te gaan voor een goed punt.
Het werd voor mij dan ook een sport om voor zesjes te leren. Het kwam niet eens in me op om voor een hoger punt te gaan, behalve als ik een hoger punt nodig punt nodig had om bijvoorbeeld een onvoldoende op te halen, wat een stress veroorzaakte dat bij me, ongekend! Dit waren voor mij de momenten dat ik amper lucht kon halen, terwijl ik anders altijd relaxed mijn huiswerk leerde en ja dan kan het uiteraard ook fout gaan en dat deed het dan ook en dan bleef ik zitten. Niemand die dat erg vond, dan doe je het toch nog eens over werd er dan gezegd. Pfff daar kwam ik weer goed weg en een relaxed jaar voor de boeg want alles wat ik hoefde te leren was een herhaling van het afgelopen jaar. Mijn eigen wijze ontwikkelde zich en ik was het bijna nooit met een leraar eens want ik leerde op mijn manier en het ging toch om de uitkomst, als die maar klopte? Maar nee. De berekening moest ook kloppen, wat een ontnuchtering!
Het was voor mij niet te doen, wiskunde was mijn bottleneck en nagenoeg alles wat op kunde eindigde te weten, scheikunde, aardrijkskunde en natuurkunde. Ik bleek niet kundig genoeg hiervoor, miste het inzicht en alles wat hiervoor nodig is maar de talen dat was mijn ding daar kon ik alles in kwijt of het nu Engels, Frans, Duits of Nederlands was. Ik heb dus iets met taal of beter gezegd met woorden, ik denk niet in plaatjes zoals het gros dat doet, de plaatjes komen pas nadat het woord binnen gekomen is en niet andersom. Ik had me een manier eigen gemaakt waarmee ik met mijn handicap om kon gaan zodat niemand kon merken wat mij nou echt mankeerde.
Nu snap ik waarom ik dingen zo letterlijk kan nemen terwijl het soms humoristisch bedoeld is en al helemaal niet persoonlijk naar mij toe. Ik begrijp waarom het me zo kon raken. Ik hoef niet meer in boosheid of verdriet te schieten, aan de ene kant zat het zachte in mij en aan de andere kant het harde en die vochten om de voorhand. Omdat ik mezelf de ruimte geef om te mogen zijn wie ik ben en ik daardoor mezelf (h)erken, is het niet meer nodig om me anders voor te doen dan wie ik ben, ik hoef niets meer te beschermen, te verstoppen en dat kost me geen energie meer. Door het oordeel bij mezelf over mezelf weg te nemen ontstaat er ruimte om mijn talent op mijn eigen wijze neer te zetten los van wat een ander daarvan vindt. Acceptatie begint bij mezelf.
