Lijden is een uitnodiging tot diepe acceptatie van het huidige moment. Lijden, stress of psychologisch onbehagen is niet iets slechts of kwaads meer dat overstegen moet worden; het is een unieke gelegenheid om te zien waar je nog steeds tegen strijdt, waar je nog steeds naar op zoek bent.
In lijden zit die strijd altijd opgesloten; daar vind je altijd de blinde vlek voor die diepste acceptatie. De strijd is dus altijd een uitnodiging om terug te keren tot die diepste acceptatie.
Lijden doet zeer; en die pijn wijst ons de weg naar huis, letterlijk vertaald betekent nostalgie, de pijn van het thuiskomen, maar het zou ook de ontdekking van je thuis zelfs middenin je pijn kunnen betekenen want je thuis is er altijd.
Het einde van een levenslange zoektocht is geen toekomstig doel, maar wie we al ZIJN.
Hoe ziet je leven eruit als het gezien wordt vanuit die diepe acceptatie, de altijd aanwezige compleetheid?
Hoe ziet het leven eruit als je jezelf niet herkent als afzonderlijk persoon, niet als een afzonderlijk en incomplete golf in een uitgestrekte oceaan die op zoek is naar huis, maar als de oceaan zelf die al compleet is, al thuis is, wat er ook gebeurt?
Hoe ziet je leven eruit als je weet dat je de grote open acceptatieruimte bent waarin alle gedachten, alle gevoelens, alle ervaringsgolven zonder voorbehoud de ruimte krijgen om te komen en te gaan?
En als je jezelf herkent als die uitgestrekte oceaan, wat is dan je relatie tot de golven?
Staan ze los van wat je bent of val je nu samen met elk van die golven?
