Vroeger dacht ik wel eens dat ik mijn leven droomde en dan dacht ik tegelijk dat mijn leven dus eigenlijk nog moest beginnen want dromen zijn bedrog. Ik had vaak het gevoel in twee werelden te zijn. De wereld waarin van alles van mij verwacht werd en waar ik zelf ook hard aan meedeed om dit in stand te houden en de wereld van mijn innerlijk, mijn gevoel waarin er niets te dol was en er geen grenzen bestonden, geen belemmeringen.
Ik dacht wel eens dat ik niet in orde was en vaak stopte ik dat wat bij mij van binnen leefde heel diep weg al dan niet verdoofd met het een of het andere. Maar hoe ouder ik werd, hoe sterker datgene werd dat van binnen leefde. Dat wilde gezien, gehoord en begrepen worden en ik was de enige die daarvoor kon zorgen. Dat leverde menig gevecht op tussen hart en verstand. En ook nu ik dit schrijf, spookt er door mijn hoofd, kun je dat wel schrijven, wat zullen ze niet van je denken? Ik was daar veel te veel mee bezig, hoe iets er uit moest zien, hoe ík er uit moest zien maar dan bezien door de ogen van de ander.
Ik had vaak niet eens in de gaten dat het meeste wat ik zei of deed niet eens van mezelf was maar dat ik dat zei of deed omdat dat van me verwacht werd. Ik vertoonde als het ware wenselijk gedrag. Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg, zei mijn moeder altijd. Maar wat is normaal? En hoezo ben ik abnormaal als ik niet in de pas loop? We zijn allemaal anders, uniek dus wie is er normaal? Ooit een normaal mens ontmoet? En, hoe beviel het? Dit hing bij de huisarts in de praktijk. Dat bevestigde hetgeen ik vermoedde, een normaal mens bestaat niet net zomin als de gewone man of vrouw.
We zijn geen eenheidsworst, nee gelukkig niet. Gelukkig bestaat de wereld uit al die verscheidenheid aan mensen die allen hun eigenheid met zich meebrengen en kleur geven aan ons leven. Vaak geven we die mensen een etiketje alsof we daarmee willen aangeven hoe bijzonder ze zijn. Maar in werkelijkheid stoppen we ze in een hokje omdat men niet weet hoe je daar mee om moet gaan.
We willen allemaal hetzelfde namelijk uitdrukking geven aan wie we werkelijk zijn en als zodanig gezien, gehoord en begrepen worden. Dus als we uit de droom ontwaken waarvan we denken dat het ons leven is, kan je echte leven gaan beginnen. Wees je bewust dat alles dat je ervaart, voelt of denkt er mag zijn. Want dat ben Jij.
Ik heb door schade en schande geleerd dat ik er mag zijn zoals ik ben, los van anderen, los van oordelen, los van wat dan ook. Maar in de totale acceptatie van mezelf die ik ben en dat kun je gerust een ontwaken noemen. Ik leef niet meer in twee werelden maar in de wereld van hier en nu, van wat ik voel zonder daar over na te denken. En ik merk hoe ik hierdoor groei. Het zorgt dat ik mijn energie en tijd goed besteed. Zo kan ik beter focussen op hetgeen echt belangrijk voor me is.
Als je voelt dat het tijd voor je is om je bewust te worden, laten we dan een kennismakingsgesprek inplannen waarin ik je alvast wat handvatten kan aanreiken waarmee je aan de slag kunt om te ontwaken uit je droom zodat je deze kan gaan leven.
