Liefde is eeuwig We gaan op verschillende manieren relaties met elkaar aan: als kinderen, ouders, broers en zussen, vrienden, collega’s, ...
Gedachtes, we hebben ze allemaal en als je ze een voor een zou gaan bekijken die je op een dag hebt dan kom je al snel tot de conclusie dat de meeste van onze gedachtes alleen maar gaan over wat niet écht is. We denken bijvoorbeeld vaak bepaalde angstgedachtes of we voelen ons aangevallen waar we dat helemaal niet worden.
Om nog maar te zwijgen over de negatieve gedachtes die we over onszelf hebben. Ze kloppen vaak niet als we onszelf de vraag zouden stellen, klopt dit wel? Maar het komt niet eens in ons op om een gedachte in twijfel te trekken terwijl juist daar alleen maar herhalende patronen zitten die ervoor zorgen dat je in bijna soortgelijke situaties terechtkomt die je vervolgens op een soortgelijke manier oplost. Je doet wat je deed en je kreeg wat je altijd kreeg, van hetzelfde.
We zijn ons denken gaan geloven en vertrouwen erop dat het altijd klopt en dat is logisch want dat ben je zo gewend. Je kunt niet bij jezelf denken om je denken uit te zetten. Dat komt niet in je op omdat je je niet kan voorstellen hoe dat is om niet te denken. Er is geen back-up systeem dus ben je bang om stuurloos te raken, terwijl in dat hoofd alleen maar oude dingen zitten die veel te veel ruimte innemen. Ruimte die gebruikt kan worden voor nieuwe andere dingen die je nu meer zouden kunnen dienen. Iedereen wil verandering maar niemand wil veranderen.
Zo blijft alles bij hetzelfde want verandering kan niet zonder dat jij verandert. Bij de meesten breekt dan gelijk paniek uit want stel je voor hoe ik zou kunnen worden als ik verander. Alsof je iets kwijtraakt in plaats van dat je een totaal nieuwe wereld aanboort. Denk eens anders, gooi het om, ga omdenken of beter nog denk eens niet en ga wat meer voelen.
Als je graag wil weten hoe dat kan dan kan ik je daar graag meer over vertellen, er gaat namelijk een wereld voor je open als je werkelijk je gedachtes in twijfel zou trekken of ze wel of niet juist zijn. Je hoeft dat niet te zien om dat te geloven want je gelooft het als je het ziet.
Wat doet schuld met ons? Als ik voor mezelf spreek dan kan ik zeggen, het is een hel waarin je jezelf kunt gijzelen en dan bedoel ik letterlijk en figuurlijk want zowel schuld hebben aan iets of schulden hebben lijden tot een vervelend leven waarin je niet tot ontplooiing kan komen omdat je constant leeft met een zekere angst.
Angst dat je alles en iedereen kwijtraakt. Het verlamt je en het zorgt ervoor dat je behoorlijk wat levenslust verliest en niet toekomt aan dat wat je graag zou willen. Onze ouders zijn opgevoed met de erfzonde, het idee dat wij schuld zijn aan het feit dat we niet meer in het paradijs leven omdat Adam en Eva van de appel gegeten hebben.
Hele schuldbekentenissen moesten er in de kerk afgelegd worden in de vorm van de schuldbelijdenis en de biechtstoel. Wat denk je dat zoiets met mensen doet? Als je werkelijk gelooft dat je ergens schuld aan hebt, hoe denk je dan dat je je voelt? En is het toeval dat er zoveel mensen letterlijk in de schulden zitten en er niet uit kunnen komen?
Ik geloof niet in toeval, het valt je toe of niet maar toeval bestaat in mijn ogen niet. Het is een signaal om in actie te komen en ons te verlossen van ons schuldgevoel, alleen zo kunnen we tot een hemel op aarde komen. Door schuld voel je je minder en ook al klopt dit gevoel niet, als je het hebt, ben je er nog niet vanaf. En zo zie ik het ook vaak in de schuldhulpverlening terug.
Schulden worden aangepakt maar helaas niet het gedrag (gevoel) dat tot schuld lijdt. Zo worden mensen niet verantwoordelijk gemaakt voor hun gedrag en blijft zich dit herhalen. Dit leidt niet tot zelfsturing en het vervelende gevoel blijft. Is hier iets aan te doen? Jazeker maar dan moet je het eerst geloven om het te kunnen gaan zien/voelen.
Al van jongs af aan heb ik gedachten en gevoelens verzameld en al deze harte-en hersenspinsels hebben behoorlijk wat ruimte in mij ingenomen. Ze hebben hun dienst bewezen en ik bedank ze daarvoor en toch is het tijd om afscheid te nemen, er wachten te veel nieuwe spannende kronkels die ook mijn aandacht willen en verdienen. In liefde ruim ik het oude op en ik verwelkom het onbekende en ongekende in het vertrouwen dat het goed is zo. Verandering vraagt nu eenmaal ruimte, niet meer en niet minder. Tijd om op te ruimen.
Waar draait het nou om in coaching? Nou dat kan natuurlijk van alles zijn. Zo zou het maar zo kunnen dat je ergens voelt of weet dat je een bepaalde gave hebt, een aangeboren talent dat je niet gebruikt omdat je dit als zo vanzelfsprekend beschouwt dat je je niet kan voorstellen dat je hier mensen mee van enorme waarde zou kunnen zijn. Je ziet “domweg” niet waar je andere mensen en vooral jezelf gelukkig mee zou kunnen maken en zo laat je je missie liggen in de hoop dat er wellicht een andere missie op je pad gaat komen waar je wel “iets” in ziet.
Dat andere komt waarschijnlijk niet voorbij en als het al zou komen, ben je dan wel bereid ervoor te gaan? Of denk je misschien hetzelfde als bij je eerste gave en komt er niets van de grond. Ik vind het niet vreemd dat het zo gaat want zelf dacht ik er ook eerst zo over en zo dacht ik mijn beste ideeën kapot zonder er iets mee te doen. Ook al wist en voelde ik diep van binnen dat coaching mijn “ding” is. Hier sta ik iedere dag vrolijk en graag voor op en dat geeft enorm veel energie om daar vorm aan te mogen geven maar eer het zover was, had ik nogal wat blinde vlekken onder ogen te zien en daar werd ik in geholpen door goede coaches. Iedere keer als ik dacht, “laat maar zitten”,” ik ga iets anders doen”, hielden zij me bij de les door me in te laten zien dat ik alleen maar hoefde af te rekenen met wat oude patronen en gedachten die me iedere keer terug wilden laten cirkelen naar mijn oude leven.
En met onder andere deze wijsheid help ik nu mensen die ook iets willen veranderen in hun leven. Iets wat ze nu nog voor onwaarschijnlijk of onbereikbaar houden maar dat realiteit kan worden als ze zichzelf en hun idee de waarde toekennen die het verdient. Natuurlijk zijn er valkuilen of zelfs beren op de weg die het je moeilijk maken maar onthoud dat dit erbij hoort om dat te bereiken wat je graag wil. Zonder tegenwind kan een vliegtuig niet opstijgen en zo is dat ook met jou. Je groeit daar alleen maar van en het mooiste is dat je niet alleen hoeft te doen. Je hoeft alleen een goede coach te vinden, zo simpel is het.
Misschien een mooi voorbeeld uit de praktijk. Ik heb een cliënt die wil graag mensen helpen met een chronische klacht, ze weet daar alles van want als geen ander kent ze alle nare bijzaken die een chronische ziekte met zich meebrengt omdat ze al jaren werk gemaakt heeft van haar aandoening. Ze heeft zich als een specialist op dat gebied ontwikkeld en is er klaar voor om dit met de wereld te delen, tis alleen zo dat ze zelf vindt dat ze nog niet genoeg weet en daarmee wordt de wereld enorm veel waarde onthouden. Zo gaat dat vaak, we zijn enorm kritisch, met name naar onszelf zijn we het hardst in onze kritiek en we denken op deze manier onszelf te beschermen. Maar het enige dat we beschermen is dat ons leven daardoor niet zal veranderen en alles bij het oude blijft. Mijn cliënt vindt dan iedereen en alles belangrijker dan haar idee en daarmee maakt ze zichzelf klein waar ze zichzelf groot in mag voelen want zij is de specialist en er is niemand die het beter weet en daar werk van maakt.
Door haar hier van bewust te maken, groeit haar geloof in haar gave. Ze rekent af met oude gedachtes die voorbij komen en doet datgene dat nodig is om haar resultaat te behalen. Met dat wat begon als een idee, blijkt een missie te zijn geworden. Mooi om daar van zo dichtbij getuige van te mogen zijn. Daar sta ik graag voor op iedere dag opnieuw.
We moeten zoveel van ons zelf, als ik naar mezelf kijk, zie ik hoeveel ik van mezelf eis daar waar het kennis opdoen betreft. Het houdt niet op, ik zal en moet nog meer kennis vergaren.
Waar komt dit vandaan? Wat zet mij tot deze drang aan? Bij mezelf kan ik nagaan dat het bij mij te maken heeft met mijn minwaarde waarmee ik op deze wereld ben gekomen. Ik heb een enorme bewijsdrang om niet dom over te komen of gevonden te worden.
Dat laat me nooit los, het is er altijd en vaak uitte zich dat in een niet te meten boosheid die ik in mezelf ervoer. Een boosheid die ik maar met moeite in de hand kon houden of net niet… En ik snapte maar niet waar die boosheid mee te maken had want het was soms maar iets heel kleins dat me al kon laten ontploffen.
Er was altijd wel iemand of iets waar ik boos op of om was. Ik koppelde die boosheid zelden of nooit aan mezelf. Totdat ik door mijn persoonlijke ontwikkeling zag dat toeval niet bestaat en alles wat ik tegenkom, iets zegt over mij. De boosheid op anderen heeft alles te maken met mij en de ander laat alleen maar zien dat ik daar nog iets te doen heb rond boosheid naar mezelf.
Blijkbaar was ik nog steeds niet waardevol genoeg in mijn eigen ogen. Het werd voor mij zaak om het anders te gaan zien, om mezelf anders te gaan zien. Ik stopte met mezelf te bekijken door de ogen van de ander en zag mezelf door mijn eigen ogen, jeetje das een eye-opener geweest, letterlijk en figuurlijk. Het werd tijd voor mijn eigen pad
Elk oordeel dat ik had naar een ander of iets anders was een oordeel naar mezelf maar daar is het nog niet mee opgelost, dat was nog maar het begin. Ik had niet geleerd om lief voor mezelf te zijn, dacht dat ik door het anderen naar de zin te maken ook voor mezelf goed deed maar in werkelijkheid maakte ik mezelf alleen maar kleiner dan de ander en me dan ook nog beklagen zonder te zien wat ik zelf deed.
Ik deed mezelf geen plezier en ik kromp alleen maar, de boosheid werd hierdoor alleen maar groter, als in een vicieuze cirkel bleef zich alles herhalen. Ik werd er gek van want ik zag niet hoe ik dit kon stoppen. Dit was me waarschijnlijk ook niet in mijn eentje gelukt want ik zag mijn blinde vlekken niet. Pas toen ik door goede coaching geconfronteerd werd met mijn patronen kon ik zien en vooral inzien wat ik met mezelf deed.
Vanaf dat moment besef ik dat ik altijd een keuze heb om iets anders te zien dan ik denk te zien. Het houdt me uit het oordeel en zorgt ervoor dat ik het veel duidelijker zie, waardoor ik andere keuzes kan maken. Keuzes die waarde toevoegen aan mijn leven. Wil jij ook waarde toevoegen aan jouw leven en kun je daar net als ik destijds hulp bij gebruiken, voel je dan veilig om dit te delen en maak een gratis afspraak dan kunnen we bekijken wat jij nodig hebt om meerwaarde in jouw leven bereiken.
Zien we wat we denken of denken we wat we zien? Met andere woorden is dat wat we denken te zien ook hetgeen de werkelijkheid is of zien we dat zo omdat we dat zijn gaan geloven na jarenlange inprenting? Wat zijn gedachten meer dan een herhaling van een en hetzelfde?
We denken immers altijd hetzelfde via de ons zo gewone patronen. Dat maakt verandering ook vaak lastig want je zult je eerst moeten ontdoen van jouw manier van denken voordat je een andere manier van denken kunt gaan toepassen. En het is maar de vraag of je dat ook wil want er wordt makkelijk geroepen, “ja dat wil ik”, het is in je acties waarin je laat blijken hoe menens het je is.
Vaak moet er dan ook een echte noodzaak zijn om zover te komen. En dan kan het vaak wel en zegt men achteraf “had ik dit maar eerder gedaan”. Je kunt het vergelijken met de verhalen van mensen die succesvol gestopt zijn met roken of zij die hun hart volgden en een eigen bedrijf gestart zijn. Al die mensen zeggen achteraf hoe simpel het was maar dat het doodgewoon niet eerder in ze opkwam om ook daadwerkelijk de daad bij het woord te voegen.
Waarom is niet belangrijk, we hebben duizend en één reden om iets niet doen en werkelijk maar één om het wel te doen. Je moet het ‘gewoon’ willen dan pas gebeurt er iets. En dat willen moet sterker zijn dan je gewoonte, met andere woorden het beeld van je verandering moet stevig in je verankerd zijn dat het je aanspoort om verder te gaan waar je eerder opgaf. Dat zorgt ervoor dat jij jouw realiteit kan creëren, alles wat je wil kun je bereiken of vind je het fijner dat een ander dat voor je bepaalt?
Natuurlijk zijn er valkuilen en blinde vlekken die je tegenkomt op je pad, dat is logisch want dit is nieuw maar je hoeft het niet alleen te doen want voor iedereen is er precies die coach die nodig is. Dat is ook waarom er zoveel verschillende coaches zijn, want niemand is zoals de ander, we zijn allen U-niek met onze eigen gave! We hoeven daar alleen nog maar werk van te maken. Misschien is een nieuw jaar een goede aanleiding om tot andere gedachtes te komen, gedachtes die jou meer recht doen dan die wat je nu hebt. Het begint met de eerste steen.
“Coaching is dat duur”? word mij wel eens gevraagd. “Moet je daar niet een flinke zak met geld voor hebben om dat te kunnen betalen”? Blijkbaar heerst er een opvatting dat coaching een hoop geld kost, waar dat vandaan komt mag Joost weten.
Als ik er even over nadenk dan denk ik dat het te maken heeft met wat bepaalde sportcoaches aan oprotpremie ontvangen zelfs als ze niet goed gefunctioneerd hebben. Tja en dat kan een vertekend beeld geven natuurlijk. We kunnen elkaar niet in de beurs kijken uiteraard maar om nou te zeggen dat coaching duur moet zijn gaat veel te ver want het hangt namelijk af van hetgeen je wil.
Wat ik daarmee wil zeggen is het volgende. Als je resultaat wil en je hebt een bepaald doel voor ogen dan levert coaching je een hoop op want je investeert in degene die het allerbelangrijkste is in jouw leven, jezelf. Het enige dat daarnaast van belang is dat je bij de juiste coach terecht komt.
Waar voel je je op je gemak, ben je jezelf en durf je jezelf te laten zien zodat het talent dat je hebt ook daadwerkelijk tot zijn of haar recht komt? Probeer gewoon eens een vrijblijvend gesprek met een coach uit en ga eens voelen wat het zou kunnen toevoegen aan jouw leven.
Wellicht kom je dan net als ik tot de conclusie dat het enorm waardevol is om gecoacht te worden. Niks moet, behalve ont-moeten. Let’s meet!
Het is weer de tijd van de goede voornemens en traditiegetrouw nemen we ons weer voor om met het een te beginnen van dat waar we meer van willen en met het andere te stoppen waar we van af willen.
Goede voornemens alleen doen niets als het niet gepaard gaat met een echt commitment. Hoever wil je gaan om je doel te bereiken? Welke acties heb je voor ogen? Of weet je dat nog niet en kun je daar wel wat hulp bij gebruiken?
Wat het ook is wat er Nu speelt in je leven, je hoeft het niet helemaal alleen te doen. Jij bepaalt wat het is dat je wil veranderen en op basis daarvan kijken we wat het beste is om te doen.
Tenminste als je wil dat je voornemen leidt tot een transformatie.
Wat onze waarneming ziet en hoort, lijkt werkelijkheid te zijn, omdat ze alleen tot het bewustzijn toelaat wat overeenkomt met de wensen van de waarnemer. Dit leidt tot een wereld van illusies, een wereld die onophoudelijk verdedigd moet worden omdat ze niet werkelijk is. Wanneer je gevangen bent in de wereld van waarneming ben je in een droom gevangen.
Zonder hulp kun je niet ontsnappen want alles wat je zintuigen je tonen getuigt slechts van de werkelijkheid van de droom. Het is het doel van ons Bewustzijn ons te helpen ontsnappen uit de droomwereld door ons te leren ons denken om te keren en onze vergissingen af te leren. Vergeving is daarbij het middel om de omkeer in denken tot stand te brengen.
De wereld die we zien weerspiegelt slechts ons eigen innerlijk referentiekader, de ideeën, wensen en emoties die de overhand hebben in onze denkgeest. Projectie maakt waarneming. Eerst kijken we naar binnen, besluiten welke wereld we willen zien.
Als we waarneming gebruiken om onze eigen vergissingen te rechtvaardigen, onze woede, onze neiging tot aanvallen, ons gebrek aan liefde in welke vorm dan ook dan zien we een wereld van slechtigheid, verwoesting, kwaadaardigheid, afgunst en wanhoop. Dat alles moeten we leren vergeven, niet omdat we lief en aardig zijn, maar omdat niet waar is wat we zien.
Naarmate we leren onze waarnemingsfouten te (h)erkennen, leren we ook eraan voorbij te zien of te ‘vergeven’. Op hetzelfde moment vergeven we onszelf en kijken we voorbij ons verwrongen Zelfbeeld naar het Zelf in ons. Ons gevoel van niet goed genoeg zijn, zwakte en onvolledigheid komt voort uit een grote investering in het “schaarste-principe” dat de hele wereld van illusies regeert.
Vanuit dit gezichtspunt zoeken we in anderen wat we menen Zelf te missen. We “houden” van een ander teneinde Zelf iets te krijgen. In feite is dat het wat in de droomwereld voor Liefde doorgaat. Een grotere vergissing is niet mogelijk, want Liefde is niet in staat ergens om te vragen.
Toen
Vroeger toen het huwelijk een pragmatisch instituut was, was de liefde optioneel. Respect was essentieel. Mannen en vrouwen zochten elders naar emotionele banden, voornamelijk in relaties met personen van hetzelfde geslacht. Mannen kregen een band met elkaar door werk en ontspanning, vrouwen door de opvoeding van de kinderen en het lenen van een kopje suiker. De hegemonie van het gesproken woord is vooral aan vrouwen besteed en heeft voor de verandering mannen in een inferieure positie geplaatst. Mannen socialiseren zich door te presteren, te strijden en onbevreesd te zijn. Het vermogen om gevoelens te uiten, verdient geen schoonheidsprijs in de ontwikkeling van de westerse mannelijkheid.
Intimiteit
Wanneer we het over liefdevolle relaties hebben, weten veel mannen zich meestal geen raad met “verbale” intimiteit. In deze vorm schieten we chronisch tekort en daar moet voortdurend aan gewerkt worden. Een groot deel van onze mannelijke persoonlijkheid wordt beperkt door zelfbeheersing en onkwetsbaarheid. Deze beperkingen kunnen ons ook aanzetten tot andere vormen van zelfexpressie. Door het gemis aan een beter ontwikkelde verbale beschrijving van het eigen ik, wordt het lichaam de vitale taal, een kanaal voor emotionele intimiteit.
Taal
Het lichaam is onze oorspronkelijke taal en voor veel mannen is het de enige taal voor intiem contact. Door seks kunnen we het pure genot van verbondenheid opwekken zonder dit in woorden te hoeven uitdrukken. Aanhangers van verbale intimiteit (vaak vrouwen maar heus niet altijd) vinden het vaak moeilijk om in deze andere taal verbondenheid te herkennen. Ze voelen zich bedrogen omdat ze denken dat hun partner hen niet in vertrouwen wil nemen. ”Waarom wil je niet met me praten”, vragen ze. Hierbij wordt verwacht dat de niet-prater verandert. Het voortdurende vragen om verbale intimiteit minimaliseert het belang en de waarde van niet verbale communicatie, zoals leuke dingen voor elkaar doen, attente gebaren of een knipoog, hiermee kun je ook zonder woorden aangeven op één golflengte te zitten.
Onderdrukking
In een praatcultuur zijn de mannen in het nadeel en voor vrouwen betekent dat vaak dat ze in een onderdrukte seksualiteit gevangen blijven zitten. De nadruk op het gesproken woord ontzegt het vrouwelijk lichaam het vermogen om zich te uiten. Door rede als belangrijkste weg naar intimiteit te zien, wordt het idee versterkt dat het seksuele verlangen van vrouwen alleen maar rechtmatig is wanneer het is ingebed in gebondenheid, alsof slechts door liefde de vrouwelijke zinnelijkheid tot leven komt.
Samenkomen
Het lichaam van de vrouw wordt onder controle gehouden, haar seksualiteit blijft in toom om de verdorven invloed op de kuisheid van de man af te wenden. Vitale seksualiteit lag uitsluitend op het terrein van de mannen. Vrouwen hebben voortdurend geprobeerd om zich los te maken van de patriarchale scheiding tussen kuisheid en lust en strijden nog steeds tegen dit onrecht. Maar wanneer we het praten bevoorrechten en het lichaam bagatelliseren, spannen we samen om de vrouwelijke seksualiteit blijvend in te perken. Inzicht in dat we het als mannen en vrouwen anders doen in plaats van te oordelen of te bepalen dat de ander het zo moet doen zoals jij wil, zal ertoe leiden dat we elkaar vinden waar we elkaar lijken kwijt te raken. Met andere woorden als we onszelf zonder oordeel kunnen waarderen met alles wat daar bij hoort dan is het makkelijker om dat ook bij een ander te kunnen.