Liefde is eeuwig We gaan op verschillende manieren relaties met elkaar aan: als kinderen, ouders, broers en zussen, vrienden, collega’s, ...
Ieder mens begint autistisch en we blijven dat in de mate dat we niet communiceren en voor de gebieden waarover we niet communiceren. Want communicatie is niet aangeboren. We leren communiceren, als de cultuur dat tenminste mogelijk maakt. Kenmerk van autisme is dat het communicatieve leerprocessen in de weg staat, want een systeem dat geen rekening houdt met de externe wereld kan zich, binnen het eigen systeem althans, niet vergissen.
Terwijl de mogelijkheid om zich te vergissen noodzakelijk is om te leren, want leren bestaat erin de fouten die we eerst hebben gemaakt of die anderen hebben gemaakt, te herkennen en in de toekomst te vermijden. Autisme is ook als ziekte gedefinieerd, in situaties waarbij het kind geen informatie opneemt uit de externe wereld en dus niet leert. Dat is een bijzonder geval, waarbij het logische grondpatroon hetzelfde is. Als ons organisme gehandicapt is door hersenbeschadiging, of overgevoelig, dan wagen we de sprong naar de buitenwereld niet. In plaats van met kennis vult onze geest zich met angst. We houden vast aan wat we al hebben, ons eigen systeem, dat emotioneel wordt gekozen om de geborgenheid te behouden die de buitenwereld niet biedt.
Er zijn mensen die zelf iets goed kunnen, maar die niet aan een ander uit kunnen leggen hoe ze te werk gaan. Dat komt omdat communicatie een andere logica vereist dan iets doen, er is een aanvullend systeem vereist. Het probleem van niet kunnen uitleggen. Denk maar eens aan iemand die zo met zijn auto naar De Dam in Amsterdam rijdt maar niet kan uitleggen hoe hij dat doet. Dat lijkt raar maar want hij weet het kennelijk wel. Als hij zelf rijdt werkt hij met 2 systemen, zijn sturing en de wegen maar als hij dit moet uitleggen aan iemand komt er nog een systeem bij namelijk het model van wat de ander weet en niet weet zodat hij weet hoe hij hem dat kan bijbrengen. Zo komt het dat iemand die uitlegt begint te tekenen en zo komt het derde systeem op papier. Het is een stukje plattegrond, een stukje model van de wereld.
Het probleem van niet kunnen uitleggen, van het onvermogen om te communiceren is het grote probleem van onze cultuur. Als je dat niet kunt, betekent dat niet dat je de kennis niet hebt. Het betekent alleen dat we bij de probleemstelling zijn. Want misschien moet je wel voortdurend de weg wijzen, als opvoeder, als wetenschapper, als arts, als manager en in ieder geval moet je jezelf de weg wijzen. Het leerproces van sturen neemt tijd in beslag en kan worden gesteund door communicatie die inzicht brengt en bedoelingen herkenbaar maakt om een nieuwe logica voor zelfsturing te bouwen, al was je daar eerst niet op voorbereid. Met andere woorden het is te leren als je beter wil communiceren.
A. Cornelis
Ik werd afgelopen week geraakt door een onderwerp bij De Wereld Draait Door waarbij het over het boek Rinkeldekink van Martine Bijl ging over het feit dat ze een herseninfarct heeft meegemaakt en wat dat met haar gedaan heeft, ook zaten er mensen in de studio die met een niet aangeboren hersenletsel hebben moeten leren omgaan. Hun verhalen deden bij mij een lichtje branden, er kwamen mij behoorlijk wat dingen bekend voor. Zo snapte ik mijn gevoeligheid voor harde plotselinge geluiden en het effect van een bepaald licht op mij. Daarnaast snapte ik dat er in mijn hoofd een ET zit die dingen voorziet voordat ze er zijn maar ik kan niet voorkomen dat ze plaatsvinden.
Door deze verhalen kon ik mezelf toestaan dat ik ook dingen heb die ik probeer te maskeren om niet gek, dom of wat dan ook te lijken. Hoe ouder ik word hoe beter ik kan zien hoe ik zelf in elkaar steek en vooral hoe dat ik de dingen op mijn eigen wijze doe. Ik vroeg me af waar dat vandaan komt want ik ben in mijn jeugd niet opstandig geweest en eerder verlegen van aard dan dat ik haantje de voorste was. Maar anders tja dat was ik zeker, ik deed de dingen altijd op mijn manier en zo heb ik nogal wat mensen tot wanhoop gedreven, met name leraren dan want die wisten totaal niet wat ze aan me hadden, “issie nou zou dom of speelt hij dommerdje” vroegen ze zich af?
Ik kan me herinneren dat ik vroeger op controle moest in het ziekenhuis of bij de huisarts en daar werd altijd gevraagd hoe ik het op school deed. Mijn ouders zeiden dan altijd: “hij is niet de beste maar ook niet de slechtste van zijn klas”. De artsen zeiden dan altijd: “het is een wonder dat ie niet in een rolstoel zit en dat hij zelfs op een normale school meekan”. Ik heb als kind een niet aangeboren hersenletsel opgelopen omdat ik als gevolg van een auto-ongeluk een hersenbloeding kreeg. Onbewust heb ik in mijn leven hier vaker misbruik van gemaakt. Ik had als het ware een vrijbrief om niet de beste van de klas te hoeven zijn want er werd niet veel van me verwacht, alles was meegenomen en het zorgde ervoor dat ik waarschijnlijk niet uitgedaagd werd om tot het gaatje te gaan voor een goed punt.
Het werd voor mij dan ook een sport om voor zesjes te leren. Het kwam niet eens in me op om voor een hoger punt te gaan, behalve als ik een hoger punt nodig punt nodig had om bijvoorbeeld een onvoldoende op te halen, wat een stress veroorzaakte dat bij me, ongekend! Dit waren voor mij de momenten dat ik amper lucht kon halen, terwijl ik anders altijd relaxed mijn huiswerk leerde en ja dan kan het uiteraard ook fout gaan en dat deed het dan ook en dan bleef ik zitten. Niemand die dat erg vond, dan doe je het toch nog eens over werd er dan gezegd. Pfff daar kwam ik weer goed weg en een relaxed jaar voor de boeg want alles wat ik hoefde te leren was een herhaling van het afgelopen jaar. Mijn eigen wijze ontwikkelde zich en ik was het bijna nooit met een leraar eens want ik leerde op mijn manier en het ging toch om de uitkomst, als die maar klopte? Maar nee. De berekening moest ook kloppen, wat een ontnuchtering!
Het was voor mij niet te doen, wiskunde was mijn bottleneck en nagenoeg alles wat op kunde eindigde te weten, scheikunde, aardrijkskunde en natuurkunde. Ik bleek niet kundig genoeg hiervoor, miste het inzicht en alles wat hiervoor nodig is maar de talen dat was mijn ding daar kon ik alles in kwijt of het nu Engels, Frans, Duits of Nederlands was. Ik heb dus iets met taal of beter gezegd met woorden, ik denk niet in plaatjes zoals het gros dat doet, de plaatjes komen pas nadat het woord binnen gekomen is en niet andersom. Ik had me een manier eigen gemaakt waarmee ik met mijn handicap om kon gaan zodat niemand kon merken wat mij nou echt mankeerde.
Nu snap ik waarom ik dingen zo letterlijk kan nemen terwijl het soms humoristisch bedoeld is en al helemaal niet persoonlijk naar mij toe. Ik begrijp waarom het me zo kon raken. Ik hoef niet meer in boosheid of verdriet te schieten, aan de ene kant zat het zachte in mij en aan de andere kant het harde en die vochten om de voorhand. Omdat ik mezelf de ruimte geef om te mogen zijn wie ik ben en ik daardoor mezelf (h)erken, is het niet meer nodig om me anders voor te doen dan wie ik ben, ik hoef niets meer te beschermen, te verstoppen en dat kost me geen energie meer. Door het oordeel bij mezelf over mezelf weg te nemen ontstaat er ruimte om mijn talent op mijn eigen wijze neer te zetten los van wat een ander daarvan vindt. Acceptatie begint bij mezelf.
Als mens leren we van binnen naar buiten door zelf onze omgeving te veranderen. Door te leren ontlasten we ons van de emotionele druk van verandering want verandering zonder leren leidt tot extra belasting en tot stress.
Iedereen heeft het maar over dat alles verandert en moet veranderen maar benutten we als mens het vermogen tot leven wel voldoende? Er wordt goed bespaard op het zelfbeeld van mensen en hun plaats in de wereld en op de theorie van kennis en leren.
Maar dat wat bespaard wordt, wordt tienduizend keer zoveel uitgegeven aan ziek zijn en menselijk leed als gevolg van het ziek zijn. Aanpassing verloopt namelijk van buiten naar binnen, ons gevoel moet de extra inspanning dragen, het gevoel wordt belast en die extra druk ervaren we als emotie en als stress.
Het is ons zelfbeeld dat in de knel komt en zich presenteert aan het bewustzijn in termen van gevoel dat overgaat in emotionele vragen waarvan er maar drie categorieën zijn: angst, boosheid en verdriet.
De onbewust en verborgen logische bedoeling van de zelfsturing van het leren is dan ook om de negatieve emoties van angst, boosheid en verdriet om te zetten in positieve emoties van in elk van drie lagen van de culturele stabiliteit. De angst wordt omgezet in liefde en geborgenheid. De boosheid maakt plaats voor erkenning van vaardigheden en van bekwaamheid, hetgeen we ervaren als een kenmerk van sociale vaardigheid. Terwijl verdriet plaats maakt voor schoonheid.
Een mens wordt huilend geboren en sterft met een snik. Het grootste deel van de onbewuste logica van het gevoel is verborgen gebleven. Tussen deze twee momenten speelt het leven zich af, een aanhoudende logische strijd om te leven en een afwijzing van de dood. Het bijzondere van een mens en zijn strijd om te leven, vergeleken met planten en dieren, is dat een mens het meest gevoelige wezen is, voor zover bekend.
Daarom is de logica van het gevoel bij een mens ook het verst ontwikkeld. De drang om de logica verder te ontwikkelen is dan ook emotioneel van aard. Daar begrijpt de maatschappij niets van, zo te zien, en dat is ook begrijpelijk, want de maatschappij heeft geen gevoel.
De westerse wereld kreunt onder het gewicht van de kennis, de maatschappij kan de last van de kennis niet meer dragen, zegt ze. Maar dat is een conclusie, vergelijkbaar met de stelling dat men de mensen niet meer kan voeden, alleen gaat het hier om een mentale voeding.
Het materialisme overheerst, ofschoon onze hele maatschappij draait op kennis, de ontwikkeling van de techniek, van de organisatie en van de informatica gaan sneller dan het cultureel besef, want we zijn al lang aan een mentalisme toe. Het materialisme stamt uit de achttiende eeuw en we leven nu in de eenentwintigste eeuw. Er komt een revanche van de menselijke geest, maar die begint negatief, de mensen worden ziek, ze raken gedestabiliseerd en dat is dan weer maatschappelijk te merken.
We zouden iedere morgen drie pillen moeten slikken, dat zou het goedkoopste zijn. De eerste pil zou dan zijn om de angst te bezweren, zodat we rustig, maar half suf naar ons werk kunnen gaan. De tweede pil is bedoeld om de boosheid te bestrijden, het is een pil tegen stress en de hoge bloeddruk want dat zijn de verkapte vormen van boosheid in onze maatschappij. De derde pil is dan om het verdriet te bestrijden, dat is een antidepressivum, zodat mensen de droefheid niet meer voelen die gepaard gaat met de systematische zelfontkenning in hun bestaan.
Bij iedere pil die we slikken wordt er stilzwijgend een boodschap toegevoegd, dat er iets aan de hand zou zijn met onze geest. Maar is dat wel zo? Er kan ook iets aan de hand zijn met de cultuur, want de cultuur stabiliseert onze emoties als het goed is. Als de cultuur ons gevoel en onze emoties niet stabiliseert, dan vallen we terug op angst, boosheid en verdriet.
Coaching kan je helpen jezelf beter te begrijpen en je laten zien dat het goed is dat je niet bent wat die ander is, namelijk jij!
Een van mijn programma’s dat ik online aanbied is van minwaarde naar eigenwaarde. Toen ik moest bedenken wat mijn ideale klant is, kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat deze wel erg veel op mij moet lijken en dus net als ik met een zeker gevoel van minwaarde op deze wereld terecht gekomen is.
De verhalen van mijn moeder die ik me nog herinner kwamen er zo ongeveer op neer dat ik de lelijkste baby geweest moest zijn, tel maar uit vijf en een halve kilo schoon aan de haak en geen haar op mijn hoofd behalve dan wat rode dons en lijkbleek. Ik ben ongeveer met de schooltas op de rug geboren want echt baby schijn ik niet geweest te zijn. Tot overmaat van ramp was ik overal erg langzaam in, zo liep ik pas vrij laat en praten schoot bij mij ook niet op en over zindelijk worden nog maar te zwijgen, pfff! Ze moeten een engelengeduld met mij gehad hebben om mij fietsen bij te brengen want ik kon maar geen afscheid nemen van mijn zijwielen of ik stepte gewoon veel liever. En of dat allemaal niet genoeg was, liep ik ook nog vaak in zeven sloten tegelijk, ik zat van kop tot teen onder de pleisters want er viel altijd wel iets kapot te vallen.
Zo heb ik in mijn kinderjaren bijna al mijn botten gebroken vanwege mijn gestuntel en capriolen die ik uithaalde. Ik was té onstuimig, deed voordat ik nadacht en een ongeluk kon niet uitblijven. Je zou denken dat ik toen mijn lesje wel geleerd had maar dat bleek maar van korte duur. Want ik leer langzaam en ik vergeet snel en dat is geen goede combinatie om vooruit te komen. Ik heb een hoop jaren van mijn leven in ziekenhuizen doorgebracht met allerlei kwalen en wonder boven wonder liep het altijd met een sisser af. Ik moet wel geboren zijn voor het geluk, dacht ik. Steeds weer kroop ik door het oog van de naald als een kat met zeven levens.
Met mijn ziek zijn kreeg ik de aandacht die ik normaal niet had van mijn ouders. En wellicht heb ik niet geleerd hoe je op een positieve manier aandacht kan vragen en krijgen, dit was hoe ik het deed en het leverde me iets op. Niet dat ik dit bewust deed daarvoor was ik nog te jong maar onbewust had ik behoefte aan aandacht en toen dat niet meer lukte met ziektes en kwalen ben ik het gaan proberen met humor. Ik presteerde het te pas en te onpas om met humor aandacht te krijgen en ook dat lukte in eerste instantie heel aardig. Ik ben daar alleen in gaan doordraven en dan ben je al snel niet meer lollig.
Wat nu, schijn ik gedacht te hebben hoe kom ik nu aan mijn aandacht? Nou dan moet ik maar rijk worden dan krijg ik ook aandacht was mijn volgende doel en ook dat lukte al zij het dan van korte duur en de aandacht was snel weg toen het geld ook weg was. Dat was een absoluut keerpunt voor me want voor het eerst in mijn leven kon ik ervaren dat ik mezelf de aandacht moest geven die ik van anderen verwachtte.
Op die manier geef ik mezelf waarde in plaats van minwaarde. Het moest blijkbaar in mijn leven zo diep en vooral zo ver komen voordat dit besef er kwam maar ik zei al dat ik een langzame leerling was maar dit vergeet ik niet meer snel. Das dan wel mooi meegenomen. Hoe doe jij dat, learning by hurt or heart?
Automatisering
In onze cultuur is er een culturele laag van emotionele stabiliteit opgebouwd, die van rationaliteit die je kan zien als het sociaal regelsysteem met de ontwikkeling van wetenschappelijk denken, van de techniek en sociale organisatie. Het regelsysteem heeft onze moderne maatschappij doen ontstaan, van verkeersregels tot alle vormen van scholing en wetenschappelijke disciplines en het ligt ten grondslag aan de informatisering en automatisering. Want als er geen regels zijn dan kun je niet automatiseren. Automatiseren betekent juist omzetten van kennis en ervaring in een regelsysteem. Die ontwikkeling is waardevol, maar het proces is niet af, want met een regel leg je ook de fouten vast. Dit kan niet de bedoeling zijn, sturen betekent zelfcorrectie.
Zelfsturing
Automatisering bereidt het pad voor van zelfsturing, de technische mogelijkheden zijn verder dan ons zelfbeeld. We lopen dus achter in ons zelfbeeld, we remmen onze eigen ontwikkeling af, onze leerprocessen zijn zelfinhiberend. Ik Ben wat Ik Denk is dan in strijd met Ik ben wat Ik Doe! We kunnen niet terug naar het natuurlijk systeem van het verleden, want dat is terugval, regressie en illusie. We kunnen alleen maar vooruitdenken, naar een communicatief zelfsturingssysteem als catharsis van het logisch onbewuste en als kenniszuivering. We gaan naar de nieuwe stabiliteitslaag van de communicatieve zelfsturing. Daar zit het natuurlijk systeem al in, maar getemperd en bijgestuurd, de zelfcorrectie ontstaat door communicatie.
Onderwijs
Stel dat je onderwijs inricht met een model in je hoofd van de maatschappij van de vorige eeuw, volgens het denken in een regelsysteem. Terwijl onderwijs bij definitie op de toekomst is gericht en mensen vormt voor de volgende eeuw, dan loopt het bouwjaar van de mensen twee eeuwen achter. Moet je dan verbaasd zijn als de aansluiting ontbreekt? Met andere woorden we zoeken oplossingen voor problemen steeds in een systeem dat de oplossingen niet bevat. Dan kun je lang zoeken.
Bijvoorbeeld
Als ik honger heb en daarom eet, dan houd ik op met eten als ik verzadigd ben, maar stel dat ik eet omdat ik boos ben en dat ik niets anders bedenk om te doen tegen die boosheid. Dan raak ik niet uitgegeten en de boosheid blijft. Dan zou je geneigd zijn om dit een ziekte te noemen maar ik praat dan liever over een falend leerproces waarbij de oplossing niet ligt in het systeem waarin ik bezig ben. Of stel dat iemand ’s morgens wakker wordt met als herinnering een probleembesef, opgeslagen problemen, op het werk, in de relatie, in de opvoeding. Hij denkt even een sigaretje opsteken. Als de sigaret op is dan is het probleembesef niet verdwenen. Dus rookt hij nog een sigaretje, zo ontstaat de kettingroker.
Bewustwording
Het is geen ziekte, het is een catastrofaal leerproces, tenminste als hij het roken niet kan laten. Hij zit in de kooi van de cultuur van de verdwaling. Als je eenmaal beseft dat de oplossing ergens anders te vinden is dan begint de bewustwording of beter gezegd je remt jezelf af door het aanhouden van oude ideeën in nieuwe situaties. En dit vraagt om een nieuw zelfbeeld. Als we ons zelfbeeld veranderen gaan we over naar een andere filosofie.
Op het moment dat ik het leven als één groot leren zag, begreep ik dat dingen net zolang op mijn pad komen totdat ik de les eruit geleerd heb. Tot die tijd draaide ik in rondjes totdat ik er bijna gek van werd.
Toen ik besefte dat ik de feiten zelf maakte en dat ook wist, ging ik anders kijken want toen kon ik zien dat ik fouten had gemaakt en ik stond open voor het InZicht om het zelfsturend te corrigeren. De vreugde die gepaard gaat met dat InZicht is verbonden met het BewustZijn als InZicht dat ons in staat stelt andere wegen in te slaan, het is de lust van de ZelfSturing van het leren, kennis als levenslust die de grondslag is van de vreugde achter de tranen.
Ik zag dat de wereld niet bestond uit feiten maar dat de werkelijkheid een systeem is van ongekende mogelijkheden. En ook al is niet alles wat mogelijk is gewenst, de Zelfkennis is een luisteren naar de verborgen logische boodschap van het menselijk verlangen. Want een mens maakt de feiten zelf, dat doet de ondernemer en iedereen die iets onderneemt, dat doen we als technicus, architect, wetenschapper, programmeur, communicator en kunstenaar.
Dus als je het gevoel hebt in rondjes te draaien, kan het goed zijn dat er een levensles op je wacht om opgehelderd te worden. En levenslessen zijn waardevol net als jij dat bent.
Als je mensen vraagt wat ze tegenhoudt om iets te veranderen dan zullen 9 van de 10 zeggen angst. En als je dan vervolgens vraagt wat dat voor angst is dan kunnen ze zich daar geen beeld van vormen maar vinden ook niet de woorden vaak om te omschrijven hoe dat er uitziet. Het is een gevoel zeggen ze dan en als ik dan vraag waar dat gevoel precies zit in hun lijf dan kijken ze me glazig aan alsof ze water zien branden. Tja waar zit dat? Daar heb ik nog niet over nagedacht is dan het antwoord. Alsof je moet nadenken waar je gevoel zit. Is dat raar?
Als je het zo leest, ben je snel geneigd te zeggen van wel maar aan de andere kant weet ik hoe wij als mens geprogrammeerd zijn en zelfs als het over gevoel gaat meteen naar ons denken schakelen om daar het antwoord te zoeken. We weten donders goed dat daar het antwoord niet ligt maar het patroon is dat we voelen via het denken, wonderbaarlijk nietwaar? Het is ons zo aangeleerd en dan is het nog niet afgeleerd.
Mannen hebben op dit gebied een iets grotere achterstand ten opzichte van vrouwen want voor vrouwen was het vroeger meer toegestaan om te voelen en een gevoelig wezen te zijn. Bij mannen lag dat anders en ook heden ten dage is het voor veel mannen lastig om te voelen. Het is niet dat ze niet willen maar omdat ze het niet geleerd hebben.
Gelukkig leven we nu in een tijd dat er ruimte is om jezelf te ontwikkelen tot die mens die jij graag wil zijn. Tis voor velen alleen onwennig om het gevoel te laten spreken omdat ze geen rolmodel op dat vlak hebben, er is geen voorbeeld van. En om daar te geraken waar je graag wil zijn moet je dus uit een ander vaatje tappen dan gewoonlijk. Het zit niet in je hoofd dus daar hoef je niet te zoeken. Zoek het dichter bij jezelf, voel. Wil je weten hoe? Het is te leren.
Wat wil je zien, horen, voelen, ruiken of proeven? Precies datgene wat resoneert met dat wat al in je zit. Heb je pijn of verdriet? Dan zie je pijn of verdriet. Hoor je boosheid in een stem? Dan is er boosheid in jou. Voel je je goed dan ziet de wereld er een stuk leuker uit.
Want dat is wat er gebeurt, alles is een spiegel van wat er zich in ons afspeelt. Dat maakt het soms zo lastig om de ander te bereiken. En dan denken we misschien dat de ander niet luistert maar dat is het niet, we horen gewoon niet wat er gezegd wordt omdat we ergens anders ‘zijn’. Dat zou je best een Babylonische spraakverwarring kunnen noemen.
Ieder mens wil gehoord, gezien en begrepen worden. Dat geeft je namelijk het gevoel dat je ertoe doet en er mag zijn zoals je bent. En ondanks dat we dit heel goed van onszelf weten, slagen we er vaak lastig in om zelf een ander te zien, te horen en te begrijpen. We worden op zo’n moment blijkbaar door iets anders in beslag genomen waardoor we dit niet kunnen of willen opbrengen of het voelt vreemd en daarom doen we het maar niet.
Als ik naar mezelf kijk, zie ik dat ik daar ook een lange weg in heb moeten afleggen en waar ik heel wat patronen heb moeten doorbreken en vooral hinderlijke overtuigingen los heb moeten laten. Sinds ik dat gedaan heb, merk ik dat er een bepaalde rust over me is gekomen. Daar waar ik eerst heen en weer geslingerd werd tussen uitersten van gevoelens en emoties merk ik nu evenwicht omdat zaken me nu niet meer van mijn stuk brengen.
Ik voel dat ik een keuze heb, laat ik me leiden door wat de ander teweegbrengt of blijf ik bij mezelf? Ik zie nu hoe vaak ik vroeger weg was bij mezelf en wat dat met me gedaan heeft. Hoe ik dat gedaan heb? Ik ben mezelf gaan horen, zien en begrijpen. De sleutel ligt namelijk in onze eigen hand.
De zogenaamde zelfhulprevolutie van de afgelopen decennia is helaas aan de man voorbijgegaan. En dat komt niet omdat we niet mee mochten doen maar was een vrijwillige keus. De meeste mannen besloten het werken aan jezelf aan de vrouwen over te laten. Sommigen van hen kwamen door een uitzichtloze situatie bij een therapeut terecht. Of enkelen verdwaalden in een yogazaaltje of spiritueel centrum. Maar de meeste mannen bleven thuis en de weinige mannen die met hun vrouw meegingen naar bijvoorbeeld een meditatie ontdekten dat ze verreweg in de minderheid waren en haakten daardoor vaak ook af. Zelfhulp is tot nu toe bijna altijd het domein van de vrouw geweest.
Niet dat wij mannen geen hulp konden gebruiken maar als het gaat om ons innerlijk doen we het niet zo goed ook al kampen we in stilte met gevoelens van wanhoop of verlorenheid. We verdienen misschien aardig en vervullen onze plicht, we werken ons niet in de nesten en wekken de indruk alles onder controle te hebben. Maar over het algemeen zijn de meeste mannen niet gelukkig. Of in elk geval niet écht gelukkig.
De meesten voelen zich niet krachtig en vrij zoals ze graag zouden willen. Ze voelen zich vaak machteloos op andere gebieden zelfs als ze op hun werk behoorlijk wat in de melk te brokkelen hebben. Veel mannen weten niet hoe ze in een relatie voor zichzelf op moeten komen. We zijn onzeker over onze duistere kant en onze seksualiteit. De meesten van ons vinden het moeilijk om een hechte band aan te gaan met andere mannen. We weten niet wat we echt belangrijk vinden en het ontbreekt ons vaak aan een levensdoel. Het ontbreekt ons aan bezieling. Als groep hebben we diepgang noch kracht. We missen ruggengraat.
Wat betekent het om een zielsgelukkige, sterke man te zijn? Maar weinig mannen stellen zich die vraag. Je kunt jezelf een upgrade geven en een sterke gelukkige man worden maar dat gaat niet vanzelf. Wie een energieke, vrijdenkende sterke man met visie wil worden, zal aan de slag moeten: slijpen en schaven, leren, nadenken, ontwikkelen en bloedeerlijk zijn. In ieder van ons zit een zielsgelukkige, sterke man en een heel gemiddelde, tweedimensionale vent. De vraag is in welke van de twee we tijd en energie willen steken. Maar iedereen kan het, dat is zeker. Gun jezelf nu die upgrade, wil je hier meer over weten vul dan het contactformulier in dan maken we een gratis afspraak, let’s hug!
Het houdt me al een tijdje bezig en ik worstel er echt mee. Ik vraag me namelijk af wat mijn rol als man is in de hele discussie omtrent gelijkheid van de seksen.
Zelf vind ik dat wij mannen lang genoeg de dienst hebben uitgemaakt in deze wereld en ik voel dat daar een kentering in aan het ontstaan is. Ik ben grootgebracht met waarden die hoorden bij een patriarchaal systeem dat wat mij betreft de langste tijd gehad heeft en vervangen moet worden door een systeem dat iedereen recht doet.
Hoe kan ik daar vorm aan geven dat ik er zo over denk? Wellicht dat het tijd wordt dat wij mannen onze vrouwelijke cel erkennen en toelaten en eens ophouden met verschil te zien en te maken.
Het begint ook hier met bewustzijn, als je niet ziet dat het zo is dan zul je het ook niet veranderen. Vandaar dat ik het een naam ga geven vanaf nu noem ik het ont-MAN-telen.
Op het moment dat er geen verschil meer is, zijn er geen mannen en vrouwen meer en alleen maar mensen. Door hier mijn punt over te maken, maak ik een eind aan mijn passiviteit.